Schottische to taniec towarzyski, który najwyraźniej wywodzi się z Czech. Był popularny w salach balowych epoki wiktoriańskiej, jako część czeskiego szaleństwa tańca ludowego i pozostawił swoje ślady w muzyce ludowej krajów takich jak Argentyna („chotis” Hiszpańska Wikipedia i „chamamé”), Finlandia („jenkka”), Francja, Włochy, Norwegia („reinlender [nie]”), Portugalia i Brazylia (xote, chotiça [pt]), Hiszpania (chotis), Szwecja, Dania ( „schottis”), Meksyku (muzyka Norteño) i USA, między innymi. Schottische jest uważane przez The Oxford Companion to Music za rodzaj wolniejszej polki o kontynentalnym europejskim rodowodzie. Podstawowy krok Schottische składa się z dwóch bocznych kroków w lewo i prawo, po których następuje zwrot w czterech krokach. W niektórych krajach omijanie i skręcanie są zastępowane przez skaczące kroki Strathspey. Schottische tańczone w Europie (w kontekście balfolku), skąd pochodzą, różnią się od tego, jak tańczy się je w Stanach Zjednoczonych. Wersja europejska (lub kontynentalna) (często nazywana „skoteesh”) jest zazwyczaj tańczona do szybszej muzyki i jest dość powściągliwa w swoich ruchach. Wersja amerykańska jest często obszerna i otwarta, z pierwszą częścią wyrażoną w równym stopniu jako promenady, pojedyncze lub prowadzące wiry lub podobne ruchy,…

Hora jest tradycyjnym tańcem rumuńskim, żydowskim i bułgarskim, tańczonym w dużym, zamkniętym kręgu. Tancerze trzymają się za ręce i wykonują sekwencję trzech kroków do przodu, i jednego do tyłu – w ten sposób krąg się obraca, z reguły zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Tańcowi zwykle towarzyszy akompaniament z użyciem takich instrumentów, jak cymbały, akordeon, skrzypce, altówka, kontrabas, saksofon, trąbka, a nawet fletnia Pana. Hora jest popularnym tańcem uroczystości weselnych, festiwali, a także rozrywką w środowisku wiejskim. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja prosta Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja z lekcją Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 3

Klapok (nazwy poboczne lub regionalne:klaskany, klepany, owczarek, Jadwiga, U mojego szwagra) – to taniec parowy wykształcony prawdopodobnie jeszcze w XVIII wieku. Wspomina go, jako taniec klaskany, Łukasz Gołębiowski w Grach i zabawach różnych stanów, wydanych w 1831 roku, choć nie podaje jego dokładnego opisu. Składa się z dwóch części, z których pierwsza jest podobna do klasycznej polki tańczonej wirowo, w parach, w drugiej zaś tancerze ustawieni przodem do siebie, w miejscu, klaszczą dłońmi o uda i/lub w dłonie. Nazwa wywodzi się do charakterystycznego gestu klapania dłońmi o uda i/lub w dłonie własne i partnera. Klapok (klaskany, klepany) był tańcem popularnym w wielu regionach kraju – na Śląsku (Owczarek), w Wielkopolsce (Jadwiga), w Łowickiem (U mojego szwagra). Składa się dwóch części, z których pierwsza jest podobna do klasycznej polki. W niektórych wariantach tego tańca polka poprzedzona była przytańcywaniem, podczas którego pary w chodzie przygotowywały się do wirowania w polce, w okolicach Łowicza śpiewają też przyśpiewkę „U mojego szwagra stodolina padła…”. Tancerze w ujęciu zamkniętym wirują pod słońce, z obrotami w prawo. Po przetańczeniu polki tancerze stają zwróceni do siebie przodem i rozpoczyna się druga część „z klapaniem”.…

Polka (cz. půlka „połowa”) – powszechny w wielu krajach taniec ludowy, w metrum 2/4, w szybkim tempie. Wielu etnografów i etnochoreologów wskazuje na czeskie pochodzenie tańca. Jest też uważany za tradycyjny ludowy taniec polski już w XIX w., znany we wszystkich regionach etnograficznych, z Podhalem włącznie (polka sądecka). Powstała około 1822, zyskała popularność na całym świecie, szczególnie w Polsce, Niemczech i we Włoszech. Obok walca była bardzo popularnym tańcem towarzyskim w XIX w. Nazwa pochodzi od czeskiego słowa půlka, oznaczającego „połowę”. Po powstaniu listopadowym zmieniono ją na polka na cześć Polaków lub na cześć polskiej śpiewaczki Esmeraldy. Najsłynniejsi twórcy polek to: Bedřich Smetana, Antonín Dvořák, Stanisław Moniuszko, Piotr Czajkowski, Igor Strawinski, Dymitr Szostakowicz. Polka-mazurka – odmiana polki w metrum mazurka (3/4) będąca połączeniem jego rytmu i figur tanecznych polki. Polka wraz z mazurkiem i habanerą dały początek wczesnym wersjom tanga (patrz tango milonga). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 1 Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 2 Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 3

Wiwat – polski taniec ludowy z Wielkopolski, tańczony i śpiewany podczas wesel i zabaw. Taniec rozpowszechniony głównie i charakterystyczny w regionie Wielkopolski. Wiwaty mogą występować w metrum parzystym 2/4 (73% występowań) oraz trójmiarowym (26%). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 1 z lekcją Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 2

Krakowiak – żywy i popularny, polski taniec ludowy z okolic Krakowa, zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4 i w charakterystycznym, synkopowanym rytmie. Nazwa tańca pochodzi z XVII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne, lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany i in. Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX wieku taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej. Podobny taniec z identyczną melodią jest znany w Rumunii (Siedmiogród) w okolicach Braszowa, pod nazwą Brașoveanca (braszowianka). Tańczony jest w parach, głównie na weselach. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – w parach Kliknij i zobacz jak tańczyć – w trójkach

Kujawiak – polski taniec ludowy, pochodzący z Kujaw. Wywodzi się z kujawskich obrzędów weselnych. Jest to trójmiarowy taniec ludowy, który charakteryzuje się rytmami mazurowymi. Nazwa tańca pochodzi od nazwy regionu, lecz taniec jest też spotykany w regionach sąsiadujących, np. w Wielkopolsce, ziemi łęczyckiej, sieradzkiej, kalickiej i na dawnych ziemiach gostyńskich. Kujawiak jest polskim tańcem narodowym, którego nazwa po raz pierwszy pojawiła się w 1827 r. Taniec ten jest typowym przejawem polskiego folkloru tanecznego, który polega na tańcu zbiorowym, wykonywanym wspólnie przez kobiety i mężczyzn. Na Kujawach tańce kujawskie mają różne nazwy. Jedną z nich jest „kosebka”, która w języku regionalnym oznacza obrót w lewo, zaś taniec określany jako „odibka” oznacza obrót w prawo. Poza tym kujawiaka określa się nazwą „śpiący”, „gładki” lub „owczarek” (w języku regionalnym termin ten oznacza okrągły kształt). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć

Polonez (fr. polonaise, la polonaise, wł. la polacca, zwany też tańcem polskim) – polski taniec narodowy, dawniej nazywany tańcem dworskim. Jest to taniec kołowy, korowodowy. Nazwa polonez zapożyczona została z języka francuskiego – polonaise. Taniec utrzymywany jest w metrum trójdzielnym, tempie umiarkowanym i rytmice ósemkowej z dwiema szesnastkami na „i” pierwszej miary; korowód par, poruszających się krokiem dostojnego chodu po liniach krętych i prostych dobieranych przez prowadzącego. Od początku XIX wieku uznawany jest powszechnie za najstarszy taniec narodowy, którego forma kultywowana wśród warstw wyższych stanowiła uszlachetnioną wersję tańców obecnych od wieków w polskim społeczeństwie. W zależności od regionu kraju, w którym był tańczony, występował pod różnymi nazwami, takimi jak: „taniec polski”, „chodzony”, „pieszy”, „łażony”, „wolny”, „powolny”, „powolej”, „okrągły”, „starodawny”, „staroświecki”, „chmielowy”, „gęsi”, Tańcom chodzonym przypisuje się także określenia występujące w XVI- i XVII-wiecznej literaturze: gęsi, świeczkowy, polski, wielki, sugerując jednocześnie, że miały one rytmikę czteromiarową. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć

Mazurek – taneczna forma muzyczna (często utożsamiana z oberkiem) praktykowana w polskiej tradycji wiejskiej, głównie w środkowej części Polski, na nizinach. Mazurki ludowe najczęściej przybierają formę dwuczęściową, rzadziej spotyka się formę trzy-, cztero-, pięcioczęściową. Takie melodie cenione są przez wykonawców jako trudniejsze do wykonania i tym samym podkreślające ich wirtuozerię gry. Metrum nieparzyste 3/4 lub 3/8. Tempo szybkie, z akcentami na 2 i 3 miarę. W niektórych regionach mazurkami nazywane są szybkie oberki. Czasem też nazwa mazurek zajęta jest w danej tradycji dla utworu o bardziej starodawnej melodii. Rytmiczna różnica między mazurkiem a oberkiem polega na bardziej płynnym, potoczystym rytmie tego drugiego, bez silniejszych akcentów. Niektórzy informatorzy podają, że dawne mazurki były śpiewane, a oberki już tylko tańczono, bez przyśpiewek. Oskar Kolberg podaje, że na Kujawach mazurek bywał trzecią, ostatnią częścią kujawiaka, zwaną ksebką, następując po chodzonym i kujawiaku właściwym zwanym odsibka. Była to najszybsza część tego tańca, której często towarzyszyły szturchańce, zgniecenia, a nawet wywrócenia tancerzy w zamieszaniu wywołanym zmianą kierunku i przyspieszeniem. Taniec mazurek tańczy się w parach po obrębie koła, wykonując ruch obrotowy na całych…