Schottische to taniec towarzyski, który najwyraźniej wywodzi się z Czech. Był popularny w salach balowych epoki wiktoriańskiej, jako część czeskiego szaleństwa tańca ludowego i pozostawił swoje ślady w muzyce ludowej krajów takich jak Argentyna („chotis” Hiszpańska Wikipedia i „chamamé”), Finlandia („jenkka”), Francja, Włochy, Norwegia („reinlender [nie]”), Portugalia i Brazylia (xote, chotiça [pt]), Hiszpania (chotis), Szwecja, Dania ( „schottis”), Meksyku (muzyka Norteño) i USA, między innymi. Schottische jest uważane przez The Oxford Companion to Music za rodzaj wolniejszej polki o kontynentalnym europejskim rodowodzie. Podstawowy krok Schottische składa się z dwóch bocznych kroków w lewo i prawo, po których następuje zwrot w czterech krokach. W niektórych krajach omijanie i skręcanie są zastępowane przez skaczące kroki Strathspey. Schottische tańczone w Europie (w kontekście balfolku), skąd pochodzą, różnią się od tego, jak tańczy się je w Stanach Zjednoczonych. Wersja europejska (lub kontynentalna) (często nazywana „skoteesh”) jest zazwyczaj tańczona do szybszej muzyki i jest dość powściągliwa w swoich ruchach. Wersja amerykańska jest często obszerna i otwarta, z pierwszą częścią wyrażoną w równym stopniu jako promenady, pojedyncze lub prowadzące wiry lub podobne ruchy,…

Prosty taniec rumuński, który uzyskuje efekt crescendo w zwiększaniu orkiestracji poprzez melodię i przyspieszenie (przyspieszenie jest bardziej odczuwalne niż w rzeczywistości z powodu crescendo). Edycja melodii z oryginalnych 14 do 10 wersetów zwiększa to uczucie. Sprawia to, że jest on dużo bardziej odpowiedni do tańca scenicznego, ale oczywiście mniej nadaje się jako łatwy do poprowadzenia taniec dla początkujących. Pochodzi z grupy etnicznej Csango (angielska transkrypcja w Wielkiej Brytanii: „Chango”) pochodzenia węgierskiego. Styl: Staccato i stampy. Stopy nie unoszą się wysoko nad ziemię. za: duramecho.com Kliknij i zobacz jak tańczyć

Hora jest tradycyjnym tańcem rumuńskim, żydowskim i bułgarskim, tańczonym w dużym, zamkniętym kręgu. Tancerze trzymają się za ręce i wykonują sekwencję trzech kroków do przodu, i jednego do tyłu – w ten sposób krąg się obraca, z reguły zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Tańcowi zwykle towarzyszy akompaniament z użyciem takich instrumentów, jak cymbały, akordeon, skrzypce, altówka, kontrabas, saksofon, trąbka, a nawet fletnia Pana. Hora jest popularnym tańcem uroczystości weselnych, festiwali, a także rozrywką w środowisku wiejskim. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja prosta Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja z lekcją Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 3

Klapok (nazwy poboczne lub regionalne:klaskany, klepany, owczarek, Jadwiga, U mojego szwagra) – to taniec parowy wykształcony prawdopodobnie jeszcze w XVIII wieku. Wspomina go, jako taniec klaskany, Łukasz Gołębiowski w Grach i zabawach różnych stanów, wydanych w 1831 roku, choć nie podaje jego dokładnego opisu. Składa się z dwóch części, z których pierwsza jest podobna do klasycznej polki tańczonej wirowo, w parach, w drugiej zaś tancerze ustawieni przodem do siebie, w miejscu, klaszczą dłońmi o uda i/lub w dłonie. Nazwa wywodzi się do charakterystycznego gestu klapania dłońmi o uda i/lub w dłonie własne i partnera. Klapok (klaskany, klepany) był tańcem popularnym w wielu regionach kraju – na Śląsku (Owczarek), w Wielkopolsce (Jadwiga), w Łowickiem (U mojego szwagra). Składa się dwóch części, z których pierwsza jest podobna do klasycznej polki. W niektórych wariantach tego tańca polka poprzedzona była przytańcywaniem, podczas którego pary w chodzie przygotowywały się do wirowania w polce, w okolicach Łowicza śpiewają też przyśpiewkę „U mojego szwagra stodolina padła…”. Tancerze w ujęciu zamkniętym wirują pod słońce, z obrotami w prawo. Po przetańczeniu polki tancerze stają zwróceni do siebie przodem i rozpoczyna się druga część „z klapaniem”.…

Polka (cz. půlka „połowa”) – powszechny w wielu krajach taniec ludowy, w metrum 2/4, w szybkim tempie. Wielu etnografów i etnochoreologów wskazuje na czeskie pochodzenie tańca. Jest też uważany za tradycyjny ludowy taniec polski już w XIX w., znany we wszystkich regionach etnograficznych, z Podhalem włącznie (polka sądecka). Powstała około 1822, zyskała popularność na całym świecie, szczególnie w Polsce, Niemczech i we Włoszech. Obok walca była bardzo popularnym tańcem towarzyskim w XIX w. Nazwa pochodzi od czeskiego słowa půlka, oznaczającego „połowę”. Po powstaniu listopadowym zmieniono ją na polka na cześć Polaków lub na cześć polskiej śpiewaczki Esmeraldy. Najsłynniejsi twórcy polek to: Bedřich Smetana, Antonín Dvořák, Stanisław Moniuszko, Piotr Czajkowski, Igor Strawinski, Dymitr Szostakowicz. Polka-mazurka – odmiana polki w metrum mazurka (3/4) będąca połączeniem jego rytmu i figur tanecznych polki. Polka wraz z mazurkiem i habanerą dały początek wczesnym wersjom tanga (patrz tango milonga). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 1 Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 2 Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 3

Wiwat – polski taniec ludowy z Wielkopolski, tańczony i śpiewany podczas wesel i zabaw. Taniec rozpowszechniony głównie i charakterystyczny w regionie Wielkopolski. Wiwaty mogą występować w metrum parzystym 2/4 (73% występowań) oraz trójmiarowym (26%). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 1 z lekcją Kliknij i zobacz jak tańczyć – wersja 2

Krakowiak – żywy i popularny, polski taniec ludowy z okolic Krakowa, zaliczany do polskich tańców narodowych, w metrum 2/4 i w charakterystycznym, synkopowanym rytmie. Nazwa tańca pochodzi z XVII wieku i odnosiła się do grupy tańców posiadających własne, lokalne nazwy: mijany, dreptany, ścigany, skalmierzak, przebiegany i in. Pod koniec XVIII wieku charakterystyczne synkopowane rytmy krakowiaka pojawiły się w muzyce symfonicznej, a na początku XIX wieku taniec ten stał się popularny w muzyce scenicznej i instrumentalnej. Podobny taniec z identyczną melodią jest znany w Rumunii (Siedmiogród) w okolicach Braszowa, pod nazwą Brașoveanca (braszowianka). Tańczony jest w parach, głównie na weselach. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć – w parach Kliknij i zobacz jak tańczyć – w trójkach

Kujawiak – polski taniec ludowy, pochodzący z Kujaw. Wywodzi się z kujawskich obrzędów weselnych. Jest to trójmiarowy taniec ludowy, który charakteryzuje się rytmami mazurowymi. Nazwa tańca pochodzi od nazwy regionu, lecz taniec jest też spotykany w regionach sąsiadujących, np. w Wielkopolsce, ziemi łęczyckiej, sieradzkiej, kalickiej i na dawnych ziemiach gostyńskich. Kujawiak jest polskim tańcem narodowym, którego nazwa po raz pierwszy pojawiła się w 1827 r. Taniec ten jest typowym przejawem polskiego folkloru tanecznego, który polega na tańcu zbiorowym, wykonywanym wspólnie przez kobiety i mężczyzn. Na Kujawach tańce kujawskie mają różne nazwy. Jedną z nich jest „kosebka”, która w języku regionalnym oznacza obrót w lewo, zaś taniec określany jako „odibka” oznacza obrót w prawo. Poza tym kujawiaka określa się nazwą „śpiący”, „gładki” lub „owczarek” (w języku regionalnym termin ten oznacza okrągły kształt). za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć

Polonez (fr. polonaise, la polonaise, wł. la polacca, zwany też tańcem polskim) – polski taniec narodowy, dawniej nazywany tańcem dworskim. Jest to taniec kołowy, korowodowy. Nazwa polonez zapożyczona została z języka francuskiego – polonaise. Taniec utrzymywany jest w metrum trójdzielnym, tempie umiarkowanym i rytmice ósemkowej z dwiema szesnastkami na „i” pierwszej miary; korowód par, poruszających się krokiem dostojnego chodu po liniach krętych i prostych dobieranych przez prowadzącego. Od początku XIX wieku uznawany jest powszechnie za najstarszy taniec narodowy, którego forma kultywowana wśród warstw wyższych stanowiła uszlachetnioną wersję tańców obecnych od wieków w polskim społeczeństwie. W zależności od regionu kraju, w którym był tańczony, występował pod różnymi nazwami, takimi jak: „taniec polski”, „chodzony”, „pieszy”, „łażony”, „wolny”, „powolny”, „powolej”, „okrągły”, „starodawny”, „staroświecki”, „chmielowy”, „gęsi”, Tańcom chodzonym przypisuje się także określenia występujące w XVI- i XVII-wiecznej literaturze: gęsi, świeczkowy, polski, wielki, sugerując jednocześnie, że miały one rytmikę czteromiarową. za: wikipedia.org Kliknij i zobacz jak tańczyć

Mazurek – taneczna forma muzyczna (często utożsamiana z oberkiem) praktykowana w polskiej tradycji wiejskiej, głównie w środkowej części Polski, na nizinach. Mazurki ludowe najczęściej przybierają formę dwuczęściową, rzadziej spotyka się formę trzy-, cztero-, pięcioczęściową. Takie melodie cenione są przez wykonawców jako trudniejsze do wykonania i tym samym podkreślające ich wirtuozerię gry. Metrum nieparzyste 3/4 lub 3/8. Tempo szybkie, z akcentami na 2 i 3 miarę. W niektórych regionach mazurkami nazywane są szybkie oberki. Czasem też nazwa mazurek zajęta jest w danej tradycji dla utworu o bardziej starodawnej melodii. Rytmiczna różnica między mazurkiem a oberkiem polega na bardziej płynnym, potoczystym rytmie tego drugiego, bez silniejszych akcentów. Niektórzy informatorzy podają, że dawne mazurki były śpiewane, a oberki już tylko tańczono, bez przyśpiewek. Oskar Kolberg podaje, że na Kujawach mazurek bywał trzecią, ostatnią częścią kujawiaka, zwaną ksebką, następując po chodzonym i kujawiaku właściwym zwanym odsibka. Była to najszybsza część tego tańca, której często towarzyszyły szturchańce, zgniecenia, a nawet wywrócenia tancerzy w zamieszaniu wywołanym zmianą kierunku i przyspieszeniem. Taniec mazurek tańczy się w parach po obrębie koła, wykonując ruch obrotowy na całych…