Dziś porozmawiamy sobie, a właściwie podsumujemy nasze dotychczasowe spotkania. Nasz podcast ma taką nazwę, która trochę podsumowuje całość, czyli „Nie jesteś sam – pierwsza pomoc psychologiczna”. To stwierdzenie „nie jesteś sam” niech będzie tutaj kluczem.   Chciałyśmy porozmawiać o tym, co zrobić, kiedy czujesz się trochę inny niż rówieśnicy. Z różnych względów możesz czuć się mniej akceptowany – być może korzystasz z usług psychologicznych, jesteś w stanie jakiegoś kryzysu psychicznego, czujesz się nieakceptowany przez resztę rówieśników lub z jakiegoś innego powodu masz poczucie, że trochę odstajesz. Boisz się, że zostaniesz odrzucony, osądzony, i nie wiesz, jak sobie z tym poradzić.   Możesz mieć poczucie, że jesteś gorszy od innych, że jesteś niewystarczający, ponieważ przeżywasz pewne trudności. Możesz też czuć się samotny w tych swoich trudnościach. To może być związane z diagnozą zdrowotną, którą otrzymałeś, z problemami emocjonalnymi, trudnościami w twoich relacjach czy po prostu ze stresem i presją. W takich chwilach łatwo jest uwierzyć, że to ty przeżywasz swoje problemy i że nikt cię nie rozumie.   Jednak chciałybyśmy właśnie dzisiaj ci powiedzieć, że nie jesteś z tym sam.…

Dziś będziemy mówić o lęku o strachu. No właśnie, jeśli paraliżuje mnie strach, to teraz: czym się różni lęk od strachu? To jest jedno, aczkolwiek tutaj takie proste rozróżnienie wcale nie będzie, ale Agnieszko, no właśnie, jeśli paraliżuje mnie strach, co robić? No właśnie, myślę, że najpierw trzeba byłoby dobrze zrozumieć swoje emocje, które są taką naturalną reakcją naszego organizmu na coś, co postrzegamy jako jakiegoś rodzaju zagrożenie. Czasami nie zdajemy sobie sprawy, że nasze ciało wysyła sygnały o tym, że się boimy. Możemy go odczuwać w ciele na różne sposoby: to może być silne kołatanie serca, przyspieszony oddech, ścisk w żołądku, pocenie się, drżenie rąk albo napięcie w mięśniach. Możesz też czuć pewne inne emocje. Możesz czuć się przytłoczony, czuć pewien niepokój, napięcie, bezradność, tak jakby coś cały czas nad tobą wisiało. Dodatkowo, w twojej głowie może pojawiać się bardzo duży natłok myśli, które nie dają ci spokoju. Co chwilę możesz wracać myślami do przeszłych sytuacji albo rozmyślać o tym, co może się wydarzyć. Czasami trudno jest skupić…

Dziś porozmawiamy sobie o takim trudnym słowie. Słowie pewnie wszystkim znanym, zjawisku pewnie wszystkim znanym. Słowo trochę czasem może mniej albo może trudniejsze. Chodzi o szeroko pojętą motywację do działania, ale znaną pod pojęciem ”prokrastynacji*” – czyli taką tendencję do odkładania na później, mimo że wiemy, że coś powinniśmy zrobić. Zwłaszcza że często mamy świadomość negatywnych konsekwencji tego, że nic nie robimy. I to jest chyba coś, z czym najgorzej sobie radzić. W okresie dorastania, czyli w takim okresie, w którym wy teraz jesteście albo we wczesnej dorosłości, prokrastynacja może być szczególnie częsta ze względu na niektóre wyzwania rozwojowe, wyzwania emocjonalne, wyzwania takie wynikające z kontekstu środowiska. No i dzisiaj porozmawiamy sobie o tym: po pierwsze, dlaczego tak robimy, a po drugie, co z tym zrobić.   To jest takie pierwsze pytanie: skąd się bierze prokrastynacja? Dlaczego prokrastynujemy?  Takie psychologiczne mechanizmy, które leżą u podłoża, mogą być różne. Z jednej strony mogą wynikać z braku motywacji do działania. Czasem dorośli nazywają to lenistwem, ale my byśmy tutaj nie szły w tym kierunku. Bo chodzi tutaj o motywację taką, której  trochę jakoś za mało. Czyli…

Witamy ponownie w cyklu podcastów „Nie jesteś sam. Pierwsza pomoc psychologiczna”, teraz dla całego miasta. Wita was dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Co może zrobić rodzic dziecka, które się boi? Jak rozpoznać, że ten lęk, ten strach, jest już nieadekwatny? Kiedy staje się problemem? To, że dziecko się boi, jest czymś zupełnie naturalnym. Każdy człowiek odczuwa lęk, strach. W pewnym stopniu i odpowiednim nasileniu jest on nam potrzebny, pomaga nam podejmować różne działania. Dzieci od wczesnych etapów życia uczą się, jak rozpoznawać sytuacje, których należy się bać, i których nie trzeba się bać. To znaczy, że nie powinniśmy przede wszystkim obawiać się lęku. Dorośli często obawiają się lęku u swoich dzieci. Tego, że dziecko będzie się bało. I zaczynają dokładać wszelkich starań, żeby dzieci się nie bały. „Jeśli się boisz, nie będziemy tam chodzić, będziemy omijać pewne miejsca, unikać pewnych bajek”. Dziecko nie przeżywa lęku, a przez to nie może go oswoić i nauczyć się, jak sobie z nim radzić. To…

Wita was dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Jesteśmy w drugim cyklu naszych spotkań, cyklu przeznaczonym dla rodziców. Tematem dzisiejszego spotkania będzie – jak rodzic może rozpoznać stan depresyjny u swojego dziecka. Postaramy się również dać kilka wskazówek, jak wspierać dziecko i co zrobić w sytuacji, gdy dziecko boryka się z takimi trudnościami i problemami. No właśnie, dlaczego w ogóle rozmawiamy o depresji? Dlaczego trzeba o niej mówić? Zaburzenia depresyjne pojawiają się wśród dzieci i młodzieży coraz częściej. Według Światowej Organizacji Zdrowia są czwartą najczęstszą przyczyną zaburzeń funkcjonowania wśród nastolatków w wieku 15–19 lat. Jednak również młodsze dzieci są na nie narażone. W przypadku depresji im wcześniej wykryjemy pierwsze objawy i rozpoznamy problem, tym szybciej możemy udzielić wsparcia, zapobiegając poważnym konsekwencjom, takim jak na przykład próba samobójcza. Nieleczona depresja może doprowadzić do poważnych problemów w funkcjonowaniu dziecka w każdej sferze życia. Powiedzmy sobie na początku, czym w ogóle jest depresja. Trochę mówiliśmy o tym w odcinku dla nauczycieli, ale są pewne treści, które warto powtórzyć. Depresja to nie tylko smutek czy gorszy dzień. To nie…

Witamy ponownie w cyklu podcastów „Nie jesteś sam: pierwsza pomoc psychologiczna teraz dla całego miasta.” Witają Was dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Dziś porozmawiamy o zaburzeniach lękowych, a w zasadzie o wszystkim, co jest związane z pojęciem lęku, który może być obserwowany przez nauczyciela u dziecka w szkole. Agnieszko, może na początku wyjaśnisz nam, po czym poznać, że lęk, który przeżywa dziecko, jest za duży lub nieadekwatny do sytuacji? Po czym poznać, że to już jest problem? Rzeczywiście dobrze byłoby zacząć od tego, że lęk jest naturalną emocją. Wszyscy się boimy i to jest dobre – potrzebujemy tej emocji, tak jak każdej innej. Jednak pojawiają się sytuacje, kiedy nasz lęk zaczyna być dezadaptacyjny, czyli przestaje pełnić swoją funkcję ostrzegawczą. Na przykład widzę bardzo dużego, nieprzyjemnie szczekającego psa – boję się i uciekam. Ale kiedy lęk jest zbyt silny lub trwa zbyt długo, wpływa negatywnie na nasze funkcjonowanie. Może powodować wewnętrzny paraliż, unikanie różnych sytuacji, a także nie przynosić ulgi nawet po ustąpieniu zagrożenia. Lęk zaczyna w sposób znaczący wpływać na funkcjonowanie dziecka, uniemożliwiając mu realizowanie jego naturalnych…

Znacie to uczucie, gdy serce Wam kołacze w piersi? Brak tchu, pocące i drżące dłonie, oraz towarzyszące temu zdenerwowanie i niepokój? Przypuszczam, że w większości odpowiedziałeś/ odpowiedziałaś tak. Pozwól zatem więc, że podczas tego spotkania porozmawiamy o lęku, czyli sprawcy wymienionych wcześniej uczuć i odruchów.