Wspieranie ucznia z deficytami rozwojowymi, zawsze jest mniejszym lub większym wyzwaniem, gdyż wymaga dopasowania metod, do specyficznych potrzeb i możliwości konkretnego dziecka. W trakcie nauki on-line, zadanie to jest o wiele trudniejsze. Kontakt z uczniem, za pośrednictwem Internetu i urządzeń elektronicznych, to nie tylko dystans fizyczny, lecz w wielu przypadkach, również bariera psychologiczna, którą w relacji z dzieckiem, a zwłaszcza z dzieckiem z niepełnosprawnością, może być trudno minimalizować. Tym bardziej, że nie możemy się odwołać, do wielu środków wypróbowanych wcześniej w szkole. W obecnej sytuacji, mierzymy się z nowymi dla wielu z nas, narzędziami technicznymi. Z dnia na dzień, zostaliśmy postawieni przed koniecznością szukania, optymalnych sposobów pomocy uczniowi w zupełnie nowej – i dla niego, i dla nas – sytuacji. Dlatego też, wspólnie z Państwem, chciałabym się przyjrzeć wybranym sytuacjom, które mogą sprawiać trudność uczniom o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Moje refleksje, dotyczące ich przezwyciężania, powstały w wyniku rozmów z pedagogami i rozmów z rodzicami.

Dziecko szkolne często wykazuje się samodzielnością podczas zajęć realizowanych przez komunikatory, jednakże dzieci przedszkolne często potrzebują towarzystwa osoby dorosłej. Nie rzadko obecność rodzica jest wręcz warunkiem, by dziecko mogło skorzystać z proponowanych zajęć. Towarzyszenie dziecku w zajęciach proponowanych przez nauczyciela, wychowawcę czy instruktora, stwarza możliwość do wspólnej aktywności rodzica z dzieckiem.