Dokument zestawiający wypowiedzi podopiecznych Ośrodka w Janowie. Pierwsze kadry – widzimy twarz mężczyzny, głębokie zmarszczki, chrapliwy głos. Wszystkie zarejestrowane osoby łączy jedno – na pewnym etapie życia popełniły błąd, poddały się wyniszczającemu uzależnieniu, straciły wszystko, co posiadały. W ośrodku, gdzie po raz pierwszy traktuje się ich jak ludzi a nie zagrożenie, starają się zbudować podwaliny pod swoje przyszłe życie. Oderwać się od przeszłości, znaleźć nowy sens i przezwyciężyć nałogi. Autorki wykazują się niezwykłym talentem w dokumentowaniu ludzkich emocji. Prosta forma sprawia, że ludzie snujący opowieści zdają się być tuż obok nas, nie oddzieleni okiem kamery a bezpośrednio obecni. Film jest nie tylko świetnie zrealizowanym i artystycznie wartościowym obrazem, ale i apelem. Ośrodek w Janowie – jedyne miejsce, które bohaterowie mogliby nazwać domem, ma być zamknięty. Autorki pozwoliły ludziom mówić swoim głosem, pozwoliły im obnażyć emocje i właśnie to jest największą wartością tego filmu. Dokument społecznie zaangażowany i piękny w swojej prostocie.