Dziś porozmawiamy sobie, a właściwie podsumujemy nasze dotychczasowe spotkania. Nasz podcast ma taką nazwę, która trochę podsumowuje całość, czyli „Nie jesteś sam – pierwsza pomoc psychologiczna”. To stwierdzenie „nie jesteś sam” niech będzie tutaj kluczem.   Chciałyśmy porozmawiać o tym, co zrobić, kiedy czujesz się trochę inny niż rówieśnicy. Z różnych względów możesz czuć się mniej akceptowany – być może korzystasz z usług psychologicznych, jesteś w stanie jakiegoś kryzysu psychicznego, czujesz się nieakceptowany przez resztę rówieśników lub z jakiegoś innego powodu masz poczucie, że trochę odstajesz. Boisz się, że zostaniesz odrzucony, osądzony, i nie wiesz, jak sobie z tym poradzić.   Możesz mieć poczucie, że jesteś gorszy od innych, że jesteś niewystarczający, ponieważ przeżywasz pewne trudności. Możesz też czuć się samotny w tych swoich trudnościach. To może być związane z diagnozą zdrowotną, którą otrzymałeś, z problemami emocjonalnymi, trudnościami w twoich relacjach czy po prostu ze stresem i presją. W takich chwilach łatwo jest uwierzyć, że to ty przeżywasz swoje problemy i że nikt cię nie rozumie.   Jednak chciałybyśmy właśnie dzisiaj ci powiedzieć, że nie jesteś z tym sam.…

Dziś porozmawiamy sobie na temat tego, jak stawiać granice, czyli takim zjawisku, które nazywa się asertywność.   No właśnie, każdy z nas potrzebuje przestrzeni i takiego poczucia bezpieczeństwa, aby czuć się komfortowo zarówno w relacjach z innymi, jak i we własnym życiu. I jedną z takich rzeczy, która może nam pomóc w budowaniu zdrowych relacji, jest właśnie asertywność, czyli umiejętność wyrażania własnych myśli, własnych uczuć, potrzeb w sposób bezpośredni, szanujący zarówno siebie, jak i innych.   Czyli asertywność to nie jest tylko sztuka mówienia „nie”, tak jak czasami myślimy potocznie, ale taka umiejętność stawiania granic, które chronią nasz dobrostan emocjonalny, psychiczny. Dla wielu nastolatków, zwłaszcza w środowisku pełnym presji rówieśniczej, stawianie granic może się wydawać trudne, ale jest to umiejętność, którą można rozwijać.   To prawda. Niektórzy specjaliści mówią, że asertywność to umiejętność balansowania między uległością a agresją, czyli takim właśnie ekspansywnym stawianiem granic. No jak ten balans znaleźć, żeby jednocześnie bronić swojej granicy, ale nie naruszać w tym momencie granic też innej osoby? Wydaje się, że to jest coś, co może być trudne, ale tak jak słusznie…

Dziś będziemy mówić o lęku o strachu. No właśnie, jeśli paraliżuje mnie strach, to teraz: czym się różni lęk od strachu? To jest jedno, aczkolwiek tutaj takie proste rozróżnienie wcale nie będzie, ale Agnieszko, no właśnie, jeśli paraliżuje mnie strach, co robić? No właśnie, myślę, że najpierw trzeba byłoby dobrze zrozumieć swoje emocje, które są taką naturalną reakcją naszego organizmu na coś, co postrzegamy jako jakiegoś rodzaju zagrożenie. Czasami nie zdajemy sobie sprawy, że nasze ciało wysyła sygnały o tym, że się boimy. Możemy go odczuwać w ciele na różne sposoby: to może być silne kołatanie serca, przyspieszony oddech, ścisk w żołądku, pocenie się, drżenie rąk albo napięcie w mięśniach. Możesz też czuć pewne inne emocje. Możesz czuć się przytłoczony, czuć pewien niepokój, napięcie, bezradność, tak jakby coś cały czas nad tobą wisiało. Dodatkowo, w twojej głowie może pojawiać się bardzo duży natłok myśli, które nie dają ci spokoju. Co chwilę możesz wracać myślami do przeszłych sytuacji albo rozmyślać o tym, co może się wydarzyć. Czasami trudno jest skupić…

Dziś porozmawiamy sobie o dosyć trudnej sytuacji, którą my nazwałyśmy w tym odcinku „Gdy mam doła i nic nie ma sensu”. Agnieszko, co robić w takiej sytuacji? Co znaczy, że mam doła? No właśnie, co to jest ten dół? Tak mówimy potocznie na stan, kiedy czujemy się smutni, przytłoczeni, bezsilni. Może towarzyszyć temu na przykład brak energii, utrata zainteresowania różnymi rzeczami. Może się okazać, że różne rzeczy, które były fajne, one nie są już takie fajne, właśnie nie mają sensu. Sprawiały nam kiedyś przyjemność, ale już nie dają nam takich samych emocji. Może temu towarzyszyć również takie poczucie, że nasza przyszłość jest niejasna i przygnębiająca. To może być spowodowane wieloma różnymi czynnikami. Może na to wpływać po prostu stres związany ze szkołą, wydarzenia, które dzieją się w twoim życiu, problemy w domu, presja związana z oczekiwaniami, które inni stawiają przed tobą. Innym razem te uczucia mogą być głębsze i trwać dłużej, co może sugerować, że jest to stan, z którego ciężko będzie ci wyjść samemu. Naprawdę, w tym wieku nie ma w zasadzie…

Dziś porozmawiamy sobie o takim trudnym słowie. Słowie pewnie wszystkim znanym, zjawisku pewnie wszystkim znanym. Słowo trochę czasem może mniej albo może trudniejsze. Chodzi o szeroko pojętą motywację do działania, ale znaną pod pojęciem ”prokrastynacji*” – czyli taką tendencję do odkładania na później, mimo że wiemy, że coś powinniśmy zrobić. Zwłaszcza że często mamy świadomość negatywnych konsekwencji tego, że nic nie robimy. I to jest chyba coś, z czym najgorzej sobie radzić. W okresie dorastania, czyli w takim okresie, w którym wy teraz jesteście albo we wczesnej dorosłości, prokrastynacja może być szczególnie częsta ze względu na niektóre wyzwania rozwojowe, wyzwania emocjonalne, wyzwania takie wynikające z kontekstu środowiska. No i dzisiaj porozmawiamy sobie o tym: po pierwsze, dlaczego tak robimy, a po drugie, co z tym zrobić.   To jest takie pierwsze pytanie: skąd się bierze prokrastynacja? Dlaczego prokrastynujemy?  Takie psychologiczne mechanizmy, które leżą u podłoża, mogą być różne. Z jednej strony mogą wynikać z braku motywacji do działania. Czasem dorośli nazywają to lenistwem, ale my byśmy tutaj nie szły w tym kierunku. Bo chodzi tutaj o motywację taką, której  trochę jakoś za mało. Czyli…

Dziś porozmawiamy o akceptacji własnego wyglądu. To na pewno w okresie dorastania, w tym czasie, kiedy wiele rzeczy się zmienia zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie, wygląd zewnętrzny nabiera bardzo szczególnego znaczenia. Bo stajemy się bardziej świadomi siebie, jak inni nas postrzegają. Zgadza się, wygląd w okresie dorastania rzeczywiście może odgrywać kluczową rolę z wielu powodów, zarówno tych psychologicznych, jak i społecznych, ale też biologicznych. No bo tutaj cała masa też zmian takich w aspekcie fizjologicznym, które zachodzą w obszarze wyglądu, a co za tym idzie, też pewne emocjonalne elementy, które będą wpływać na sposób postrzegania siebie, ale też relacji z otoczeniem. No i wpływa elementy także na tak cały kontekst społeczny, czyli to, jak my sobie w ogóle radzimy wtedy przez ten w tym kontekście społecznym. Ta społeczna rola wyglądu może być bardzo istotna. Dlatego w waszym okresie, w tym okresie, w którym jesteście jako młodzi ludzie, szczególnie no, wydaje się, że to znaczenie akceptacji przez grupę rówieśniczą jest takim czynnikiem, który zarówno może decydować o popularności, ale też przynależności do jakiejś grupy i być może pojawiają się jakieś niepokoje związane z wykluczeniem…

Dzisiaj porozmawiamy sobie o sprawach bardzo ważnych w kontekście takich relacji społecznych. Będziemy mówić o konfliktach, zarówno z rówieśnikami, jak i konfliktach z dorosłymi, czyli o takich sytuacjach, które mogą wynikać z bardzo wielu różnych przyczyn i mogą niestety rzutować na to, w jaki sposób generalnie czujemy się w naszym życiu. No właśnie, skąd w ogóle biorą się konflikty? Jak do nich dochodzi? W ogóle konflikty są czymś bardzo naturalnym w relacjach międzyludzkich. Mogą wynikać z różnic w opiniach, z różnic w wartościach, często po prostu z codziennych nieporozumień. Ale nie są koniecznie czymś złym. Dzięki prawidłowemu rozwiązaniu konfliktów możemy budować relacje, rozwijać swoje relacje z innymi, ale też wymyślać różne nowe rozwiązania. Więc każdy z nas ma swoje zdanie, przekonania, potrzeby. One mogą czasami kolidować ze sobą, z tym, co ja myślę, co ty myślisz. Mówimy wtedy o takim konflikcie wartości, kiedy nasze wartości nie współgrają ze sobą. To jest bardzo ważne, co mówisz, bo konflikt wartości uchodzi za taki konflikt, który jest najtrudniej rozwiązywalny. To znaczy, że on może doprowadzać do czegoś, co niektórzy nazywają tak zwanym zgniłym…

Jesteśmy w drugim odcinku cyklu dla nastolatków i dzisiaj porozmawiamy sobie o stresie, o strategiach radzenia sobie ze stresem, o sposobach na stres, o trudnościach, które w związku z tym możecie przeżywać. A zatem, myślę, temat ciekawy i temat, z którego mam nadzieję będziecie mogli wycisnąć z siebie jak najwięcej i skorzystać z tego już w takim wymiarze bardzo, bardzo praktycznym. Tak, bo każdy z nas doświadcza stresu, to jest oczywiste, to jest okej. Ale to, jak sobie z nim radzisz, ma bardzo duże znaczenie dla twojego zdrowia psychicznego i samopoczucia. Na początek może wyjaśnię, co to jest stres, dlatego że jest to rzeczywiście takie bardzo mocne i modne słowo. I w zasadzie to, co słyszysz często w mediach, widzisz na różnego rodzaju plakatach, billboardach, to zwykle wiąże się z tym, że stresem nas się ciągle straszy. To znaczy, że zwykle słyszymy taki przekaz typu: stres cię zabija, stres ci szkodzi, unikaj stresu i tak dalej. I chciałabym, żebyście dzisiaj poznali, tak naprawdę, na czym polega reakcja stresowa, czym ona jest i jak można z niej korzystać. Bo okazuje się, że stres może być naprawdę bardzo, bardzo pozytywny. I chodzi…

Witamy ponownie w cyklu podcastów „Nie jesteś sam. Pierwsza pomoc psychologiczna”, teraz dla całego miasta. Wita was dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Co może zrobić rodzic dziecka, które się boi? Jak rozpoznać, że ten lęk, ten strach, jest już nieadekwatny? Kiedy staje się problemem? To, że dziecko się boi, jest czymś zupełnie naturalnym. Każdy człowiek odczuwa lęk, strach. W pewnym stopniu i odpowiednim nasileniu jest on nam potrzebny, pomaga nam podejmować różne działania. Dzieci od wczesnych etapów życia uczą się, jak rozpoznawać sytuacje, których należy się bać, i których nie trzeba się bać. To znaczy, że nie powinniśmy przede wszystkim obawiać się lęku. Dorośli często obawiają się lęku u swoich dzieci. Tego, że dziecko będzie się bało. I zaczynają dokładać wszelkich starań, żeby dzieci się nie bały. „Jeśli się boisz, nie będziemy tam chodzić, będziemy omijać pewne miejsca, unikać pewnych bajek”. Dziecko nie przeżywa lęku, a przez to nie może go oswoić i nauczyć się, jak sobie z nim radzić. To…

Witamy ponownie w cyklu podcastów „Nie jesteś sam: pierwsza pomoc psychologiczna”. Wita was dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Dziś rozmawiamy na temat problemów, które dotyczą sposobu odżywiania, żywienia oraz funkcjonowania w kontekście prób poradzenia sobie z różnymi sytuacjami poprzez regulację afektu w tym obszarze. Już zaczęliśmy mówić, czym są w ogóle zaburzenia odżywiania. Rodzice często kojarzą je z tym, że dziecko odmawia jedzenia. Natomiast trzeba powiedzieć, że zaburzenia odżywiania to forma, która jest dosyć szeroka i mocno rozbudowana. Są to zaburzenia bardzo niejednorodne – grupa zaburzeń emocjonalnych, które, i tu jasno trzeba to powiedzieć, zagrażają życiu i zdrowiu. Deficyt jedzenia może mieć potencjał do wywołania poważnych konsekwencji. Niestety, bardzo często stanowią one również duże wyzwanie terapeutyczne dla specjalistów ze względu na ich wieloczynnikową etiologię. Dodatkowo dotykają one w dużej mierze nastolatków, którzy cechują się zwykle dość dużym egocentryzmem i niską motywacją do pracy. To jest coś, z czym my, jako specjaliści, często się zmagamy. Rzeczywiście, zaburzenia odżywiania kojarzymy przede wszystkim z ograniczaniem jedzenia, czyli myślimy o takich zaburzeniach jak anoreksja. W jej…

Dzień dobry, witamy ponownie w cyklu podcastów nie jesteś sam pierwsza pomoc psychologiczna teraz dla całego miasta. Wita was tradycyjnie dr Ewa Odachowska-Rogalska oraz dr Agnieszka Siedler. Jesteśmy w drugim cyklu cyklu przeznaczonym dla rodziców. I w tym odcinku będziemy mówili o zachowaniach destrukcyjnych, autoagresywnych i samookaleczeniach. Ci, którzy nas słuchają od początku, wiedzą, że ten temat pojawił się już w sytuacji, w której rozmawialiśmy o nauczycielach i o tym, jak można wspierać dziecko z podobnymi problemami w szkole. Natomiast teraz mamy trochę informacji i wskazówek dla rodziców.   Jak rozpoznać, że dziecko ma trudności właśnie z autoagresją? I jak wspierać dziecko? Jak szukać pomocy? Może na początku zaczniemy sobie tradycyjnie od wyjaśnienia pojęcia czym jest autoagresja, czyli co to takiego, jak to zjawisko wygląda? Generalnie o autogresji mówimy wtedy, jeśli obserwujemy taki szereg działań mających na celu spowodowanie psychicznej albo fizycznej szkody. Jest to agresja, która jest skierowana na własną osobę. To znaczy, że pojawiają się takie zachowania, które nazywamy autodestrukcją, a zatem mniej lub bardziej świadome podejmowanie działań, które ze względu na formę albo cel mogą zagrażać życiu…